Drukuj Eksport do pliku (MS Word)
Nazwa przedmiotu:
ARCHITEKTURA WSPÓŁCZESNA
Koordynator przedmiotu:
-
Status przedmiotu:
Obowiązkowy
Poziom kształcenia:
Studia I stopnia
Program:
Architektura i Urbanistyka
Grupa przedmiotów:
HISTORIA ARCHITEKTURY I URBANISTYKI
Kod przedmiotu:
-
Semestr nominalny:
5 / rok ak. 2014/2015
Liczba punktów ECTS:
3
Liczba godzin pracy studenta związanych z osiągnięciem efektów uczenia się:
-
Liczba punktów ECTS na zajęciach wymagających bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich:
-
Język prowadzenia zajęć:
polski
Liczba punktów ECTS, którą student uzyskuje w ramach zajęć o charakterze praktycznym:
-
Formy zajęć i ich wymiar w semestrze:
  • Wykład225h
  • Ćwiczenia450h
  • Laboratorium0h
  • Projekt0h
  • Lekcje komputerowe0h
Wymagania wstępne:
-
Limit liczby studentów:
-
Cel przedmiotu:
Przedmiot ma na celu zapoznanie studentów z całością zagadnień związanych z uwarunkowaniami i genezą przemian myśli architektonicznej od końca XIX, poprzez wiek XX, do początku XXI wieku. Efekt kształcenia w tym zakresie polega na zdobyciu przez studentów pełnej wiedzy o rozwoju kierunków architektury XX-wiecznej i orientacji w zakresie powiązań tych kierunków z przemianami technologicznymi, ideowymi i społecznymi w Polsce, w Europie i na świecie. Studenci zdobywają ponadto doświadczenie w studiach własnych z tego zakresu, jak również umiejętność formułowania wypowiedzi dotyczącej istotnych zagadnień w architekturze i ich prezentacji na szerszym forum słuchaczy – uczestników seminarium. Celem wykładów jest rozwinięcie i usystematyzowanie materiału omawianego podczas ćwiczeń. Efektem kształcenia jest zapoznanie studentów z obowiązującą periodyzacją architektury XX wieku oraz zdobycie przez nich wiedzy na temat głównych przemian w architekturze polskiej i międzynarodowej. Studenci zdobywają wiedzę o tym w jaki sposób dokonywać wartościowania i jak na tej podstawie formułować opinie nt. architektury i osiągnięć w tej dziedzinie.
Treści kształcenia:
Ćwiczenia: Program obejmuje zagadnienia funkcji, konstrukcji i formy w architekturze XX i XXI wieku z odniesieniem do genezy tych zagadnień w 2 poł. wieku XIX. W trakcie ćwiczeń (laboratoriów) studenci analizują przemiany jakie dokonały się w dziedzinie architektury, uwzględniając w sposób szczególny rozwój formy – m.in.: mieszkalnictwo, gmachy użyteczności publicznej, budownictwo wysokie, strukturę współczesnych miast i przemiany ideowe na wybrany temat. Program uwypukla dorobek architektury polskiej XX w., ukazany w powiązaniu z tendencjami międzynarodowymi – w tym działalność Warszawskiej Szkoły Architektury jawi się jako znacząca na tle dokonań tego czasu w Europie i na świecie. Program ćwiczeń w głównej mierze realizowany jest poprzez studia własne studentów nad wyznaczonymi tematami zajęć i prezentację efektów tych studiów podczas ćwiczeń. Wykłady: W trakcie wykładów prezentowane są istotne zagadnienia architektury polskiej i zagranicznej od końca XIX do 2. poł. XX w. w ujęciu chronologicznym. Wykłady uzupełniają studia własne prowadzone w ramach ćwiczeń z Architektury Współczesnej. Zajęcia ułatwiają umiejscowienie poszczególnych obiektów w kontekście innych wydarzeń XX w. Treści kształcenia Podczas wykładów prezentowane są kluczowe osiągnięcia i przemiany, jakie dokonały się w XX wieku. Kurs uwzględnia rozwój nowoczesnych technologii oraz powiązane z tym zagadnieniem przemiany ideowe, których genezy należy upatrywać w 2. poł. wieku XIX. Najważniejsze z nich charakteryzuje stopniowe odchodzenie od pojęcia stylu i dążenie do określenia założeń nowoczesnej architektury. Program ukazuje najważniejsze szkoły, kierunki i osobowości twórcze, które miały i nadal mają zasadnicze znaczenie dla rozwoju architektury współczesnej. Tematyka ćwiczeń stanowi rozwinięcie i uszczegółowienie zagadnień poruszanych na wykładach. Podczas ćwiczeń studenci szczegółowo analizują procesy przemian architektury współczesnej, posługując się przykładami wybranych projektów i realizacji. Omawiane są istotne przemiany technologiczne i ideowe końca XIX w. stanowiące genezę architektury XX-wiecznej. Obszernie ukazany jest rozwój tendencji i kierunków awangardowych z pierwszej połowy XX wieku i ich powojenna kontynuacja aż do schyłku modernizmu w końcu lat 60-tych. Obszernie prezentowane są nurty postmodernistyczne i zjawiska równoległe, obecne w latach 70- i 80-tych. Materiał zamykają realizacje przełomu XX i XXI wieku oraz zagadnienia architektury najnowszej. Metody nauczania, formy prowadzenia zajęć: Referaty nt. kierunków i istotnych przemian w architekturze, wygłaszane przez studentów podczas ćwiczeń, poprzedzone indywidualnymi konsultacjami i opatrzone komentarzem prowadzącego. Studenci obowiązani są prowadzić pisemno-graficzne notatki w trakcie ćwiczeń. Preferowany jest aktywny udział studentów w formie dyskusji przedmiotowych. Wykłady przygotowane przez prowadzących, prezentacja materiału wizualnego z podaniem podstawowych informacji o obiektach i ich znaczeniu dla rozwoju kierunków architektury. Studenci prowadzą notatki, mając możliwość zadawania pytań wykładowcom.
Metody oceny:
referat, praca zaliczeniowa, egzamin
Egzamin:
tak
Literatura:
Literatura Literatura podstawowa: 1. Banham R., Rewolucja w architekturze, WAiF, Warszawa 1979. 2. Giedion S., Przestrzeń, czas i architektura, PWN, Warszawa 1968. 3. Gössel P., Leuthäuser G., Architektura XX wieku, Taschen, Köln, 2006. 4. Jencks Ch., Ruch nowoczesny w architekturze, WAiF, Warszawa 1987. 5. Jencks Ch., Architektura postmodernistyczna, Arkady, Warszawa 1987. 6. Jencks Ch., Architektura późnego modernizmu, Arkady, Warszawa 1989. 7. Pevsner N., Pionierzy współczesności. Od Williama Morrisa do Waltera Gropiusa, WAiF, Warszawa 1978. Trzeciak P., Przygody architektury XX wieku, Nasza Księgarnia, Warszawa 1974. 8. Wisłocka I., Awangardowa architektura polska 1918-1939, Arkady, Warszawa 1968. Literatura uzupełniająca: 1. Awangarda polska. Urbanistyka i architektura. 1918-1939, konc. Czerner O., Listowski H., Interpress, Editions du Moniteur, Warszawa, Paris, 1981. 2. Biegański P., U źródeł architektury współczesnej, PWN, Warszawa 1972. 3. Ghirardo D., Architektura po modernizmie, VIA, Toruń 1999. 4. Heyman Ł., Nowy Żoliborz 1918-1939, Ossolineum, Warszawa 1976. 5. Jencks Ch., Le Corbusier – tragizm współczesnej architektury, WAiF, Warszawa 1982. 6. Latour S., Szymski A., Rozwój współczesnej myśli architektonicznej, PWN, Warszawa 1985. 7. Olszewski A., Dzieje sztuki polskiej 1890-1980, Interpress, Warszawa 1988. 8. Olszewski A., Nowa forma w architekturze polskiej 1900-1925, Ossolineum, Wrocław 1967. 9. Pevsner N., Historia architektury europejskiej, t. II, PWN, Warszawa 1981. 10. Syrkus H., Ku idei osiedla społecznego 1925-1975, PWN, Warszawa 1976. 11. Syrkus H., Społeczne cele urbanizacji. Człowiek i środowisko, PWN, Warszawa 1984.
Witryna www przedmiotu:
-
Uwagi:
-

Efekty uczenia się